Ha! Daar ben ik weer. Mijn vorige twee verslagen van Singapore en Melbourne zijn alweer even geleden. Ondanks dat we redelijk veel wifi hadden bij couchsurf adressen en hostels, neem ik niet de tijd om er eens goed voor te zitten. Ik kreeg zelfs al lieve berichtjes dat lezers mijn verhalen missen, zo leuk!

Van te voren dacht ik dat ik misschien nog wat recepten tussendoor zou posten, maar we koken vaak eenpansmaaltijden op ons campinggasstelletje. Ondanks dat de wraps, linzensalades en rijst heerlijk smaken, denk ik dat jullie wel weten hoe dat te maken.

Hier is mijn derde reisverslag dan eindelijk. Mocht je tussendoor trouwens meer willen volgen, neem dan een kijkje op Instagram.

Het Zuid Eiland

Het Zuid Eiland van Nieuw Zeeland. Dat is waar het allemaal begint. Nieuw Zeeland bestaat uit twee eilanden: Noord en Zuid. De meningen over welk eiland het mooist is zijn verdeeld, maar de meesten verblijven langer in het Zuiden. Dit is ook wat wij doen: drie weken Zuid en uiteindelijk maar zes dagen Noord. Uiteindelijk is een maand als nog veels te kort om alles te kunnen doen en zien, maar in vier weken hebben we toch behoorlijk wat gedaan.

Na een heerlijke week in Melbourne (klik hier voor het vorige verslag) vliegen we door naar Christchurch. Rond middernacht komen we aan op Rememberance Day. Precies vier jaar geleden werd de stad onverwachts getroffen door een aardbeving. De gevolgen zijn nog duidelijk zichtbaar: lege plekken waar ooit gebouwen stonden, veel wegen zijn afgesloten en overal staan oranje pionnen om road work aan te geven. Vandaag met bloemetjes erin ter nagedachtenis.

Voor we de douane door zijn is het diep in de nacht. Onze host van het couchsurf adres ligt al te slapen, maar gelukkig krijgen we hem uiteindelijk te pakken. We verheugen ons op een warm bed, maar in plaats daarvan staan er twee tentjes voor ons klaar met slaapzakken als matras. Niet helemaal waar we op hoopten, maar we zijn blij dat we een slaapplek hebben.

Onze host, Matthew, rijdt ons rond door de stad en vertelt over het vroegere Christchurch. Matthew woont in een zelfgebouwde camper in de achtertuin van zijn vader, die van alles en nog wat blijkt te verzamelen. Alle kamers zijn volgebouwd met spullen, het doet een beetje denken aan het tv programma over hoarders.

Omdat we ons niet helemaal fit voelen besluiten we naar een ander adres te gaan – met matras – maar eerst koken we nog gezellig samen met Matthew in zijn buitenkeuken. In het studentenhuis van Howie worden we warm onthaald met biertjes en muziek. Hier slapen we twee nachten voor we onze huurauto kunnen ophalen.

Hobbitland

Reizen door Nieuw Zeeland is als reizen door Hobbitland. Het is net alsof we in Lord of the Rings zijn gestapt. De natuur is zo onbeschrijfelijk mooi. Glooiende heuvels in alle soorten kleuren groen, grazende schapen, vulkaanlandschap en allerlei soorten bomen.

De eerste nacht beginnen we gelijk goed op een freedom camping zonder stromend water of doortrek wc. Back to basic. Vanwege de kou liggen we om 9 uur met vijf lagen kleren in bed. De volgende dag rijden we door langs de kust naar Oamaru, waar we op een kleine campgroud met warm water en douche staan. Stiekem toch best lekker, zeker omdat het met de stormachtig wind behoorlijk koud is. ’s Avonds gaan we naar de pier waar je pinguïns kunt spotten. 30 $ betalen voor een plek op de tribune tussen hordes toeristen vinden we zonde. Na een verwoede over-het-hek-klim poging lopen we terug. Onderweg blijken de pinguïns overal de pier op te klimmen. We zitten eerste rij en spotten wel bijna 30 pinguïns die zich onhandigogend met een golf mee de stenen op laten werpen en vervolgens in groepje de weg oversteken richting hun nestjes. Ik wil een pinguïn als huisdier.

De volgende stop is de studentenstad Dunedin waar we couchsurfen in een soort Pippi Langkousachtig huis. We beklimmen de steilste straat ter wereld, picknicken in de botanische tuin en eten de lekkerste carrot cake ooit bij Morning Magpie. Die ga ik zeker thuis na proberen te maken.

De dag erna rijden we door naar de Catlins, een van de mooiste gebieden van Nieuw Zeeland. We nemen de scenic route en ook hier is alles weer even mooi. We overnachten op een camping bij Curio Bay, waar je Yellow Eyed Pinguins kunt spotten en kan zwemmen met dolfijnen.

De pinguins geven een showtje weg, maar ons dolfijnenzwemavontuur is niet helemaal succesvol. Tussen NZ en Antartica ligt geen land waardoor het hier in het zuiden vreselijk koud kan zijn. Het water is rond de 15 graden, maar we besluiten het er toch op te wagen. Uiteindelijk zien we een dolfijn, rennen het ijskoude water in en op het moment dat we kopje onder willen gaan, zien we dat het een zeehond is.

Dan gaan we weer meer naar het Noorden. Onderweg bezoeken we de Milford Sound. Helaas regent het vreselijk hard. Kamperen met ons lekke tentje gaat hem niet worden dus we slapen in de auto. Vanwege het slechte weer besluiten we gelijk door te rijden naar Queenstown. ’s Avonds laat op zoek naar een camping zetten we uiteindelijk de tent langs de snelweg op bij een picnic area.

Queenstown: the swing, heel veel burgers & partyen

Mijn favoriet is Queenstown. Op het moment dat we de stad binnen rijden weet ik gelijk dat we het hier leuk gaan hebben. Barretjes, leuke koffietentjes, veel jonge mensen en een park aan het water.

Onze eerste dag in Queenstown kan niet beter beginnen dan met de Nevis Swing. Met mijn hoogtevrees ben ik enorm zenuwachtig: 70 meter vrije val en een swing van 300 meter boven een ravijn. Renee gaat zelfs voor de bungee met 134 meter vrije val. Ik ben blij dat Myra en ik samen gaan want anders had ik het niet gedurfd. We worden stevig ingesnoerd, dubbel gecontroleerd en ik hoop maar dat alles goed vast zit. Met trillende benen staan we aan de rand. Achter ons een 400 meter diep ravijn.

We moeten eerst gaan hangen, lachen in de camera en Myra moet aan een koord trekken – zogenaamd om te checken of deze goed vast zit. Ik weet gelijk dat dat het koord is dat ons los gaat laten. “Harder”, schreeuwt de jongen.

Nog een keer.

En daar gaan we. Het is eng, heel eng maar zo gaaf. Als we eenmaal aan het swingen zijn kijken we elkaar aan en roepen hoe cool het is, hoe blij we zijn dat we het overleefd hebben en hoe lekker gevoel dit geeft. Zo. M’n hoogtevrees is gelijk ook minder. Als we boven staan wil ik nog een keer, en sky diven. Het geeft zo’n kick!

We trakteren onszelf op biertjes en slapen in de common room op de banken, omdat het buiten maar 6 graden is. De volgende dag gaan we voor een hike en checken daarna in bij het hostel.

We zijn geüpgraded naar een vierpersoonskamer, krijgen schone en zelfs nog warme handdoeken en de kamer heeft een eigen koelkast. Het is zo schoon en er zijn zelfs tweepersoonsbedden. Ik denk dat dit het meest luxe hostel is waar ik ooit geslapen heb.

Queenstown bestaat verder voornamelijk uit biertjes drinken in het park, burgers eten, lunchen, brunchen en stappen. Het beroemde Fergburger – waar ze claimen de beste burgers van de wereld te hebben en er gewoonlijk een rij van 1,5 uur – kan ik als burgerfanaat natuurlijk niet overslaan. Ik ga voor de tofuburger met spicy saté, kokos en koriander saus en aïoli. Het is niet de beste ooit – hij is vooral enorm – maar is wel erg lekker.

De laatste week op het Zuid Eiland

Rondom Nelson – een creatief stadje met allerlei food trucks – en Motueka brengen we nog een paar dagen door. In heel Nieuw Zeeland regent het, maar wij hebben het beste weer ooit. We huren een dagje kajaks om te kajakken in het Abel Tasman National Park. Ik heb nog nooit gekajakt en krijg het een beetje benauwd bij het idee dat het op de open zee is. Waarom hebben we ook alweer geen toer met gids gedaan? Gelukkig blijkt de zee mee te vallen en kajakken we de hele dag. We meren aan op de mooiste verlaten stranden. Op de terugweg is de wind toegenomen en zijn de golven een stuk hoger. We zijn blij als we eindelijk terug zijn op het strand.

Voor we naar het Noorden gaan, overnachten we in de wijnregio Marlborough. We verblijven bij Pat en Paul en huren fietsen waarmee we alle wijngaarden langsgaan. Onderweg kun je gratis wijn proeven. We bestellen een enorme kaasplank en krijgen er zeven proefglazen wijn bij die behoorlijk goed gevuld zijn. Moe en voldaan gaan we naar bed. De kaasplank en wijnproeverij zijn een highlight.

Dan is het tijd om het Zuid Eiland te verlaten. Ik ben benieuwd wat het Noorden gaat brengen. Zal het er echt anders zijn?

Het Noord Eiland

Met de vier uur durende boottocht op de ferry vertrekken we naar het Noord Eiland. Ik houd echt van kamperen, maar met een doorweekte tent, 5 graden en lekke matjes is het toch iets anders dan we gewend zijn. We besluiten om de laatste week te proberen zo veel mogelijk te couchsurfen. In Taupo slapen we bij Chris, die ons meeneemt achterop zijn jetski. Het gaat echt ontzettend hard – en ik val twee keer van de tube – maar het is erg gaaf.

De dag erna rijden we door richting het Tongariro National Park waar we de befaamde Tongariro Alpine Crossing willen doen: een 20 kilometer lange hike over vulkanisch gebied. De paar biertjes met St Patrick’s leiden er uiteindelijk toe dat we met vier uur slaap aan de hike beginnen. Normaal gesproken hike ik al geen 20 kilometer, laat staan na een zware avond met spierpijn van de jetski en ook nog eens flink bergop en af.

De hike is zwaar, maar ontzettend de moeite waard. Het uitzicht over de knalgroene en blauwe meren is een van de mooiste die ik ooit heb gezien. We doen er 8 uur over en ’s avonds gaan we voldaan naar bed.

Dan zijn de laatste paar dagen aangebroken. We houden een tussenstop in Raglan – een schattig surfstadje met een relaxte sfeer – en huren een surfboard. Aangezien we geen zin hebben om veel te betalen voor een les besluiten we het zelf te proberen. De golven zijn hoger dan ik dacht en het is ontzettend zwaar om telkens naar een golf te peddelen. Net als ik wil opgeven lukt het me om te staan. Je krijgt er zoveel energie van als het daadwerkelijk lukt. In Indonesië wil ik sowieso vaker gaan surfen.

Na het surfen rijden we door naar onze laatste bestemming: Auckland. Auckland is compleet anders dan de andere steden in Nieuw Zeeland. Er leven meer dan een miljoen mensen en het is echt een stad-stad. Een beetje overweldigt door de drukte van de grote stad kunnen we uiteindelijk het hostel en een parkeerplaats vinden. We besluiten onze laatste avond te gaan stappen, wat een erg gezellig avond wordt.

Dan is mijn laatste dag aangebroken. Morgen vertrek ik naar Bali – in m’n eentje. Ik vind het best spannend, maar kijk er ook erg naar uit. Zal ik gelijk mensen ontmoeten of ook veel alleen zijn?

Stiekem zit ik alweer een paar dagen op Bali. Wil je weten hoe het is tot nu toe? Kijk dan hier op Instagram.