Vandaag een eerste reisverslag vanuit Singapore. Door de lange overstap had ik veel tijd om alles op te schrijven. Als jullie dit lezen, heb ik er alweer een halve dag op zitten in Melbourne. Ik ben van plan de komende tijd zo nu en dan mijn reisverslag te posten. Hier is nummer 1.

Het is zover

Afgelopen woensdag was het zover. De reis waar ik zo lang naar uit heb gekeken is eindelijk begonnen. Gek is hoe het er naar uit zien opeens kan omslaan in er tegenop zien. Wekenlang kon ik niet wachten tot het zo ver zou zijn tot de dag voor vertrek. Opeens moest ik nog veel doen, kreeg ik stress, werd mijn backpack pas de dag ervoor geleverd en wist ik niet welke kleren ik mee wilde. Dan gaat het door m’n hoofd waarom ik dit ook alweer zo leuk vind? In m’n eentje op reis…

Tot de ochtend van vertrek.

Woensdag 10 februari. Om 4.45 uur gaat de wekker al, maar gelijk heb ik goede zin. Nu kan ik er toch niets meer aan doen. Het belangrijkst is uiteindelijk je paspoort en de rest kun je altijd kopen. Zoals een SD-kaart. Halverwege de autorit kom ik er namelijk achter dat deze nog in mijn andere camera zit. Toch nog iets vergeten, máár op Singapore stikt het ongetwijfeld van de camerawinkels dus dat komt vast goed. Én dan heb ik gelijk een mooi projectje voor mezelf als ik geland ben.

Afscheid nemen

Dan komt het afscheid. Iedereen heeft een beetje waterige ogen, maar verder blijft het droog. Ik heb er zin in. Nog één keer zwaaien, nog één keer omkijken, oké dan nog de allerlaatste keer. Ze staan er nog. Net voor ik de douane door ga kijk ik nog een keer om en zie ik mijn vader voor de laatste keer zwaaien. Zo gaat dat ook altijd als mijn zusje en ik thuis weggaan. Hij blijft in de deuropening staan tot we uit het zicht verdwenen zijn. Of we nou naar school gingen of op vakantie, als hij thuis is zwaait hij ons uit. Hierdoor hebben mijn zusje en ik de gewoonte om tot het laatste moment om te kijken. Kijken of hij nog zwaait.

Dan is iedereen uit het zicht.

Nu ben ik alleen.

Met honderden andere reizigers om mij heen. Iedereen met een andere bestemming.

Op naar Singapore

Bij de gate tref ik gelijk een leuk meisje dat ook in haar eentje gaat. Helaas zitten we niet bij elkaar in de buurt en helaas heeft zij niet net als ik een overstap van 15 uur op Singapore maar vliegt ze gelijk door naar Melbourne. Maar toch, leuk om nu al iemand te spreken. Zou het de hele reis zo makkelijk gaan?

Eenmaal in het vliegtuig zit ik naast een leuk stel op leeftijd. Ze gaan naar Lombok. Als ze geen kinderen zouden hebben, zouden ze emigreren. De kleinkinderen kunnen ze niet missen, dus nu gaan ze twee keer per jaar. Ik zit bij het raam en slaap toch nog wat uurtjes. Als ik wakker word staat er appelsap klaar in het houdertje. Dat heeft de man naast mij geregeld. Voor als ik misschien dorst had.

De 15 uur durende overstap

Na een voorspoedige vlucht landen we om 6.00 uur lokale tijd in Singapore. Voor mij is het 23.00 uur ’s avonds. Dat wordt een nachtje door halen bedenk ik zo.

Eenmaal de gate uit zie ik gelijk een camerawinkel. Mijn eerste doel heb ik gauw bereikt: een nieuw SD-kaartje. Ook is er een zwembad, vlindertuin, bioscoop en hotel waar je voor een paar uur kunt slapen. Mogelijkheden genoeg. Je hoeft eigenlijk het vliegveld niet af, maar dat zou zonde zijn.

Het is pas 6 uur ’s ochtends dus in Singapore zelf zal er niet veel te beleven zijn. Ik zoek een plekje op en stuur vast een mailtje naar het thuisfront om te laten weten dat ik het eerste deel van de reis heb doorstaan.

Van te voren heb ik bedacht dat ik in mijn eentje Singapore ga verkennen, Chinatown in en ergens iets eten. Maar je schijnt ook free tours te kunnen doen als je meer dan 5 uur moet wachten. Nou, met mijn 15 uur zit ik wel goed hier. Ik boek een free tour om 11.30 uur.

Beat the jetlag

Dan slaat de vermoeidheid toe. Ik probeer een plek te zoeken om te slapen, maar nergens kun je echt liggen. Ik doe een halfslachtige poging in de lengte over vier stoelen, maar ook dat is niet echt comfortabel. Dan toch maar die kamer voor 3 uur boeken. Helaas is alles vol. Er zijn nog geen twee uur voorbij en ik moet er nog 13. Hoe ga ik die ooit doorkomen? Ook twijfel ik over de free tour. Het houdt in dat je met een coach bus Singapore in gaat, langs alle highlights en “als het weer het toe laat, mag je even 15 minuten de bus uit om wat foto’s te nemen”. Niet zoals ik had bedacht.

Het voelt een beetje als gemakzucht om aan de tour mee te doen. Dan hoef ik niks in mijn eentje uit te zoeken en word je op het vliegveld opgehaald en weer netjes afgezet. Nee, je mag niet in Singapore blijven en op eigen houtje terug. En ook moet je in de bus blijven, terwijl het me juist zo leuk leek om lekker door een wijkje te lopen.

Dan toch maar zelf Singapore in?

Ik besluit de tour af te zeggen, me op te frissen en me over mijn jetlag en algehele malaise heen te zetten. Spullen in een kluisje, langs de immigratiedienst en met de metro richting het centrum. Met een half uurtje sta ik midden in Chinatown. Was dat nou zo moeilijk?

Chinatown

Het eerste dat opvalt zijn de kleuren, de drukte en de gestroomlijnde mensenmassa. Parapluutjes torenen boven de mensen uit. Vrouwen hebben mooie jurkjes aan en voor de beef jerky kiosk staan ellenlange rijen. Overal staan pijlen en lijnen hoe je moet lopen en waar je je aan moet houden. Kauwgom is verboden. Eten en drinken in de metro ook, dus ik stop snel mijn flesje water weg.

In het begin dwaal ik wat doelloos rond. Nooit eerder ben ik op deze manier alleen op reis gegaan. Het is gek om wat je ziet niet gelijk met iemand te delen, maar ook een bijzondere ervaring. Opeens hoor ik “Maura!” en loop ik een meisje van mijn studie tegen het lijf. Eigenlijk is de wereld maar klein. Helaas moet ze naar de bank omdat haar pas is ingeslikt, maar ze weet me wel leuke eettentjes te wijzen.

Onderweg kom ik een juice bar tegen met allerlei gezonde sapjes van dragonfruit tot biet. Ik neem een A-B-C met apple, beetroot en carrot. Nooit gedacht dat ik in Chinatown nog eens zo’n detoxsapje zou drinken. Wel goed voor de jetlag.

In Smith Street – de food street van Chinatown – loop ik alle kraampjes en eettentjes af. Ik kies voor degene waar een lange rij staat en waar zo te zien alleen maar locals staan te wachten, genaamd Koo Kee. Ik moet zeggen dat Chinees niet mijn favoriete eten is, maar de rijst met gestoomde vis in assam saus klinkt goed. Of ik spicy wil? Ja doe maar, want hoe spicy kan Chinees nou zijn? Nou, daar vergis ik mij behoorlijk in. Ik ben best wat gewend qua pittigheid, maar ik moet toch echt de pepers eruit vissen. Mijn neus is wel gelijk open, dat dan weer wel.

Dit is de eerste keer dat ik alleen ergens eet. In het midden van de straat staan grote tafels waar je uit kijkt op de langslopende mensen. Iedereen op zoek naar een plek om te eten. Heb jij wel eens alleen in een restaurant gegeten? Ik vind het soms wat sneu maar ook dapper tegelijk. Weer een overwinning.

Door naar Melbourne

Onderweg naar het vliegveld val ik bijna in slaap in de metro. Terug op het vliegveld bestel ik een espresso en zoek ik een fijne loungebank op. Het voelt alsof ik al dagen onderweg ben. Toch ben ik wel een beetje trots. Dat ik me niet heb laten verleiden door mijn eigen gemakzuchtigheid en het alleen zijn te vermijden door met de tour mee te gaan.

Op dit moment zit ik op het vliegveld in Singapore. Over 3 uur vertrekt mijn vlucht richting Melbourne.

Ik kijk uit naar de vlucht en vooral naar het moment dat ik het vliegveld van Melbourne uit loop en Myra en Renee me daar op staan te wachten. Mét hun auto met tent op het dak. Ze hebben voor de eerste nacht een slaapplek geregeld in Melbourne.

Eigenlijk ben ik straks maar 1,5 dag alleen geweest. In Melbourne en daarna Nieuw-Zeeland zullen we met z’n drieën reizen. Daarna gaan zij terug naar Australië en wil ik door naar Indonesië… Alleen. Dat dan weer wel.

Zo. Ik sluit mijn laptop af, check of ik mijn paspoort nog heb en ga dan richting de gate. Ik ben benieuwd wat het vliegtuigmenu zal zijn…

Lucky Chinatown!

En liefs uit Singapore.