Vandaag het tweede deel van mijn reis: Melbourne. Inmiddels zitten we alweer twee dagen in Christchurch, in Nieuw Zeeland. Hier is de maandag bijna voorbij, in Nederland is de dag net begonnen. Tijd voor een verslag over mijn eerste week in Melbourne.

Heb je het eerste deel over Singapore gemist? Klik dan hier.

Van Singapore naar Melbourne

In het vliegtuig vanaf Singapore naar Melbourne slaap ik ongeveer de hele reis. Ik blijf nog even wakker voor de maaltijd die voor mijn gevoel pas na uren wordt geserveerd en val dan weer in slaap. Een uur voor de landing word ik wakker en begint het ook al licht te worden.

We zijn er bijna.

Melbourne is in zicht.

Ondertussen maak ik nog een praatje met de twee Australische mannen naast me. Over Melbourne, dat het mijn favoriete stad is en over Australië.

Het dalen begint, dus ik begin met het invullen van mijn visumkaart. Bij het invullen bedenk ik me dat ik helemaal niet weet op welk adres we verblijven. Van mijn vorige reis naar Australië weet ik dat ze nogal veel vragen kunnen stellen bij de border security.

We zijn geland. Dat voelt toch altijd goed, als het vliegtuig weer op de grond staat. Onderweg naar de border security staan grote borden dat ze aan het filmen zijn. Snel stuur ik een berichtje naar Myra wat het adres is terwijl ik al bijna aan de beurt ben. De man achter de balie vraagt waarom ik zo’n lange vlucht neem voor slechts 8 dagen in Melbourne. Ik vertel dat ik vriendinnen ga opzoeken en dat we dan door gaan naar Nieuw-Zeeland. Hij wenst me een hele fijne tijd.

Dat ging makkelijk. Het idee dat Myra en Renee aan de andere kant op me staan te wachten is een heel fijn idee. In Singapore (hier kun je het verslag teruglezen) was dat wel anders en ging ik alleen op pad.

Dan is het op zoek naar Myra. Na een paar keer bellen zien we elkaar in de verte. Ik zwaai wat onhandig door mijn backpack. Nog 20 meter en dan zijn we weer herenigd. Ik ben zo ontzettend blij haar weer te zien. Buiten rijdt Renee rondjes met de huurauto omdat je bij de kiss ’n ride maar een minuut mag stil staan.

Bachelor mansion

De eerste twee nachten verblijven we bij het couchsurf adres van Graig en Bryan, twee vrijgezelle mannen van in de veertig. Ze hebben ons de sleutel van hun huis gegeven en we mogen doen alsof we thuis zijn. Zelf noemen ze het hun bachelor pad, en terecht. Het huis is enorm met een ontzettend luxe badkamer met bad en regendouche. We mogen hier gratis verblijven. Het merendeel van de tijd hebben we het huis voor onszelf samen met de hond, omdat de eigenaren druk zijn met werken, hardlopen en cricket.

Het is echt een bachelor mansion. De koelkast is zo goed als leeg (op een fles ketchup en wat tomaten na), de keuken met kookeiland ongebruikt, de woonkamer beschikt over een super-de-luxe tv met alle filmzenders en surround system en het huis is minimalistisch ingericht. We mogen alles gebruiken en de wijnvoorraad plunderen. Geen straf om hier de eerste dagen door te brengen.

Myra en Renee hebben de afgelopen maanden geleefd op pasta, noedels en pizza dus zijn blij met mijn gezonde ratatouille. De eerste avond brengen we rustig door met een wijntje en een film. We gaan op tijd naar bed. Het is vrijdag en dinsdag heb ik voor het laatst in een normaal bed geslapen.

Altona Beach & bed bugs

Na twee nachtjes nemen we helaas afscheid van Graig en Bryan. Dit couchsurf adres heeft de lat behoorlijk hoog gelegd en ik denk niet dat de komende adressen hieraan kunnen tippen.

Aangezien alle hostels al vol zitten, boeken we een Air BNB. De beschrijving – met beach front view – belooft veel goeds. Graig brengt ons naar het treinstation waar we de trein pakken naar Altona Beach, een buitenwijk ten zuiden van Melbourne.

De Air BNB blijkt een soort studentenhuis. De host is niet aanwezig, maar het huis zit vol met andere backpackers. Vergeleken met ons vorige verblijf is de garage – een donker vochtig hol met stapelbedden – wel een beetje een degrade. Een van de jongens zit van top tot teen onder de rode bulten. Hij vertelt dat hij waarschijnlijk in bed door een spin is gebeten. Ik – met mijn spinnenfobie – zie het nu nog minder zitten om in de garage te slapen. Maar, no worries, zegt hij: ze hebben de hele garage ingespoten met gif en de andere jongens die er geslapen hebben zaten niet onder de bulten.

Oké, deze nieuwe plek is niet te vergelijken met de bachelor mansion waar we vandaan komen, máár we hebben wel zeezicht vanuit de voortuin. Het is heerlijk weer, dus we pakken de fiets naar de supermarkt. Het is verplicht om helmen te dragen, wat wij als Nederlanders natuurlijk heel grappig vinden aangezien we wel wat gewend zijn.

We nemen de toeristische route langs het strand, kunnen we gelijk bekijken waar we de aankomende dagen gaan zonnen. Het strand blijkt met slecht weer – wat het de dagen voordat ik in Melbourne arriveerde is geweest – nogal last te hebben van vervuiling. Het ligt bezaaid met zeewier en andere troep en ook ruikt het ontzettend raar, naar rotte eieren. Dat wordt dus niet lekker op het strand liggen, maar gelukkig heeft het huisje een voortuin en ziet de zee er vanuit de verte wel mooi uit.

Na een kriebelige nacht worden we zonder bulten wakker. Tot een uurtje of 15 ’s middags… De eerste rode plekken beginnen te komen bij Renee en ze krijgt jeuk, enorme jeuk. In no time zit haar hele arm onder. Met Myra en mij is niks aan de hand. Eenmaal thuis googlen we op bed bugs en ja hoor de bulten lijken er verdacht veel op. Ook zien we een bed bug lopen dus het is duidelijk waar de bulten vandaan komen.

De nacht erna slapen Myra en ik toch weer in de garage aangezien wij de eerste nacht nergens last van hadden. Van de eigenaar krijgen we de dag erna een vergoeding en dan vertrekken we bepakt en bezakt naar onze laatste couchsurf adres in Melbourne.

Dumbster diving

Onze laatste couchsurf adres in Melbourne ligt in Footscray, ook weer een buitenwijk van Melbourne. Twee treinen en twee bussen later komen we aan in een soort van chique buurt met grote huizen en oprijlanen. We zijn benieuwd waar we nu weer zullen eindigen, maar dit ziet er veelbelovend uit. De straat waar ons adres moet zijn bestaat ook weer uit alleen maar grote huizen.

Nummer 11. Het blijkt een soort winkel te zijn met geblindeerde ramen. De ingang is achterom. We manoeuvreren ons langs containers, oude matrassen, fietsen en afgedankte meubels en worden gelijk warm ontvangen door een groep jongens. Twee blijken er ook te couchsurfen en de derde, Sam, woont in het huis. We worden gelijk aan iedereen voorgesteld. Nog steeds is niet duidelijk hoeveel mensen er hier nou precies wonen, maar het zijn er veel.

Sam en zijn huisgenoten hebben speciaal een ruimte ingericht voor couchsurfers met versleten banken, ingebouwde hoogslapers en een kamer met een smoezelig matras op de grond. Daar slapen wij. Trots vertelt Sam dat alles hergebruikt is, inclusief de meubels. We kijken alle drie wat angstig naar het matras op de grond met het laken erop. We slapen hier 3 nachten… Dat wordt nog wat.

Vervolgens krijgen we een rondleiding door het huis. Ze doen aan dumbster diving. We hebben allemaal geen idee wat dit inhoudt. Sam vertelt dat ze elke avond op pad gaan langs containers van supermarkten die allerlei eten weggooien. Ongeveer alles wat je aan eten ziet, komt uit de vuilnisbak. Weer kijken we elkaar aan. Zelf heb ik ook jaren bij een grote supermarkt gewerkt en ik weet hoe veel voedsel waar je nog prima weken van kunt eten wordt weggegooid. Eigenlijk spreekt het me wel aan, ook al klinkt eten uit een vuilnisbak niet zo aantrekkelijk.

De koelkast en kasten puilen uit. Pompoenen, kilo’s aardappelen, bananen, tomaten en zelfs vlees, kaas en eieren. Allemaal uit de dumbster en allemaal ziet het er goed uit. Elke avond kookt Sam hier een maaltijd van voor het hele huis en alle couch surfers.

Na een bezoekje aan Ikea, sluiten we ’s avonds aan bij het diner dat bestaat uit geroosterde groenten, een enorme couscoussalade met pitabrood en aardappelen uit de oven. Nu zou ik denken “Ikea?!” Ik durf het ook bijna niet toe te geven, maar we zijn inderdaad naar Ikea geweest. Ik wilde bepaalde handige zakjes om mijn backpack te organiseren en daarnaast hebben we gelijk een schoon dekbedovertrek gekocht dat we over het vieze matras kunnen leggen. Waar de jongens in huis overigens hard om moesten lachen, maar met onze schone lakens hebben we wel heerlijk geslapen.

Hieronder zie je het matras met nieuwe lakens.

Koffie, lunchen en heel veel sushi

Eigenlijk hebben we nog maar weinig van Melbourne zelf gezien. Dus na onze eerste nacht in het smoezelige bed, dat eigenlijk best lekker ligt, gaan we Melbourne in. In de bieb regelen we een en ander op internet, we lunchen in een leuk straatje en ik ga me te buiten aan sushi. Veel in Australië is duur, behalve de sushi. Voor 2,50 $ heb je enorme sushirolls met de lekkerste verse zalm, gefrituurde garnalen en avocado.

De dag erna gaan we weer richting het centrum. We moeten nog een slaapplek regelen voor Christchurch aangezien ons couchsurf adres niet door gaat. Dit blijk nog een stuk lastiger te zijn dan we dachten. Alle hostels zijn volgeboekt, op Air BNB staat niet veel soeps dus we besluiten zo ongeveer iedereen op couch surfen een berichtje te sturen. We landen na middernacht dus moeten wel echt een slaapplek hebben over twee dagen.

Máár we denken dat het wel goed komt. En ja hoor, een paar uur laten hebben we zelfs 4 uitnodigingen in Christchurch om de eerste drie nachten door te brengen.

St Kilda

Na twee gezellige avonden bij Sam is het tijd om naar naar onze laatste plek in Melbourne te gaan. Dit keer wel in een hostel in St Kilda. St Kilda is een van mijn favoriete wijken van Melbourne. Het ligt aan het strand, overal vind je leuke cafeetjes en er hangt een mellow sfeer.

Het hostel is erg gezellig. Gelijk gaan we met onze roomies naar het strand. ’s Avonds gaan we uiteten bij een vegetarisch restaurant – we hebben best wat leuke hotspots ontdekt in Melbourne die ik later nog zal delen – en daarna stappen aan Chapple street – een straat vol met clubs, cafés en shoarma tenten.

Uitslapen zit er niet in want we hebben een vroege check out. We nemen een uitbrak ontbijtje en brengen onze laatste uurtjes door op het strand van St Kilda. Helaas gaan we Australië alweer verlaten, maar ik kijk erg uit naar Nieuw Zeeland. Van wat we gehoord hebben moet het nog mooier zijn dan Australië…

What’s next

Bye bye, Melbourne.

Hello Christchurch.

Inmiddels zitten we alweer twee dagen in Christchurch. Morgen vertrekken we met onze huurauto richting het zuiden. Over een maand moeten we in Auckland, het Noordereiland van Nieuw Zeeland, zijn om onze auto af te leveren. Ik vlieg 22 maart naar Bali en Myra en Renee gaan terug naar Australië.

Ik ben heel benieuwd hoe de komende weken in Nieuw Zeeland gaan worden. Het tentje hebben we in ieder geval al gekocht en morgen gaan we op zoek naar een warme slaapzak, matjes en andere kampeerspullen.